„Italia. Opowieści o zachwycie” Gabrielli Contestabile to utwory których akcja rozgrywa się w różnych włoskich miastach i miasteczkach. Smakuje się tę prozę wszystkimi zmysłami i towarzyszy bohaterom, wczuwając się w ich emocje, przeżycia i wspomnienia. Włoskie klimaty są mi bardzo bliskie, bo od dawna cenię i czytam włoską literaturę, a poza tym uwielbiam bywać w Italii – zwiedzać, oglądać, spacerować, delektować się smakami, zapachami, widokami… Między innym dlatego sięgnęłam po tę książkę. W siedmiu opowiadaniach autorka przedstawia nam postacie, które z różnych powodów trafiają m.in. do Rzymu, Florencji, Sieny, Wenecji, Avezzano… Jedni szukają tam przygód, drudzy ukojenia i spokoju albo odpowiedzi na życiowe pytania. Jeszcze inni wracają do przeżyć sprzed lat. Poznajemy np. matkę, która chce pokazać kilkuletniej córce miejsce, w którym poznała i pokochała jej ojca; kobietę odwiedzającą region kojarzący się jej z przyjacielem-gejem, a tak naprawdę jedynym mężczyzną, którego kochała; córki podróżujące z chorą matką i nie mające pojęcia o bolesnej przeszłości jednej z sióstr… Miłość, nadzieja, obawy, a nawet strach – to tylko niektóre uczucia towarzyszące bohaterom podczas podróży. Bez względu na to, co przeżywają postacie, niezmiennie zachwycają się one odwiedzanymi miejscami, krajobrazami, zabytkami, uliczkami, detalami takimi jak fontanny, okiennice, drzwi, kołatki, dzieła sztuki… Na zmysły bohaterów i odbiorców oddziałują też wizyty w kawiarniach, tawernach, knajpkach, restauracjach, winiarniach… Czujemy smaki i zapachy kawy, wina, ciastek, deserów i regionalnych potraw. Przywołują one wspomnienia, budzą nowe emocje, uspokajają albo pobudzają, a nawet budzą niepokój. Czytałam tę książkę niespiesznie i z ogromną przyjemnością. Delektowałam się. Konfrontowałam swoje odczucia estetyczne z doznaniami postaci. Towarzyszyłam im także w życiowych podróżach, przeżywając wraz z nimi smutki i radości. Była to piękna lektura. Tym bardziej, że autorka umie łączyć ujmującą narrację z wysublimowanymi opisami. Całość ubarwiają fotografie (szkoda, że czarno-białe). Polecam przede wszystkim tym, którzy lubią i cenią niebanalne historie. BEATA IGIELSKA